زندانیان سیاسی و عقیدتی را بیاد آوریم ـ منشور آزادی، رفاه، برابری

زینب جلالیان، فعال سیاسی کرد، متولد روستای دیم قشلاق ماکو، از سال ۱۳۸۶ تا کنون در زندان های مختلف به بند کشیده شده است. این زندانی سیاسی طی ۱۷ سال گذشته بدون حتی یک روز مرخصی در حبس بوده و در میان زندانیان سیاسی زن طولانی ترین مدت حبس را گذرانده است و اکنون در زندان یزد زندانی است.
زینب جلالیان در اسفند ۱۳۸۶ در حالی که با اتوبوس بین شهری از کرمانشاه عازم کامیاران بود توسط نیروهای امنيتي دستگیر و به بازداشتگاه اطلاعات کرمانشاه منتقل شد. وی از حبس در سلول انفرادی این بازداشتگاه و شکنجه خود با شلاق، ضرب و شتم، و کوبیدن سرش به دیوار برای تن دادن به اعتراف علیه خود خبر داد. در جریان این شکنجه ها بارها بی هوش شد، سر او شکست و بینای اش دچار آسیب جدی شد.
در آذر ماه سال ۱۳۸۷ قاضی مرادی ریاست شعبه اول دادگاه انقلاب کرمانشاه زینب جلالیان را به اتهام محاربه از طریق عضویت در گروه پژاک به اعدام به صورت حلق آویز از طناب دار محکوم کرد.
دادگاه رسیدگی به پرونده این زندانی سیاسی بدون حضور وکیل برگزار شد و تنها چند دقیقه به طول انجامید. این حکم در اردیبهشت ۱۳۸۸ در شعبه چهارم دادگاه تجدید نظر کرمانشاه به ریاست علی محمد روشنی تایید شد.
زینب جلالیان در اسفند ۱۳۸۸ به بند ۲۰۹ زندان اوین منتقل شد. ماه ها در سلول انفرادی و زیر شکنجه قرار گرفت تا در یک مصاحبه تلویزیونی علیه خود اعتراف کند، اما در اعتراض به این شکنجه ها دست به اعتصاب غذا زد.
در مرداد ۱۳۸۹ وی را به زندان دیزل آباد کرمانشاه منتقل کردند.
پس از مدت ها تلاش سرانجام محمد شریف، وکیل دادگستری، موفق شد موافقت قوه قضائیه برای وکالت وی را به دست آورد و برای شکستن حکم اعدام او از راه های قانونی اقدام کند. سرانجام در مهرماه ۱۳۹۰ حکم اعدام وی به حبس ابد کاهش یافت.
در آذر ۱۳۹۳ این زندانی سیاسی، در حالی که از آسیب‌دیدگی شدید چشم در معرض از دست دادن بینایی خود بود و بر اثر بارها اعتصاب غذا در زندان های کرمانشاه و بند ۲۰۹ اوین دچار خون ریزی روده و بیماری های گوارشی شده بود، به زندان خوی منتقل شد. وکلای این زندانی بارها اعلام کردند که مقامات اطلاعات اعطای مرخصی و رسیدگی درمانی به این زندانی سیاسی را منوط به مصاحبه تلویزیونی کرده اند. زینب جلالیان در اعتراض به این فشارها در زندان خوی نیز دست به اعتصاب غذا زد.
در اردیبهشت ۱۳۹۹ این زندانی سیاسی به زندان قرچک ورامین منتقل شد. وی در این زندان، که فاقد ابتدایی ترین امکانات بهداشتی است، دچار بیماری کرونا شد‌، اما همچنان از رسیدگی درمانی و پزشکی محروم ماند. او در اعتراض به وضعیت فاجعه بار بهداشتی در زندان قرچک دست به اعتصاب غذا زد و خواهان انتقال به زندان ماکو یا اوین شد. وی همچنین با انتشار نامه ای از شرایط فاجعه بار این زندان در زمان شیوع همه گیری بیماری کرونا خبر داد.
در مرداد همین سال او را به زندان کرمان منتقل و پس از گذراندران یک ماه در سلول انفرادی ابتدا به کرمانشاه و سپس به زندان یزد منتقل کردند. وی در تماس تلفنی با خانواده اش اطلاع داد که در جریان این انتقال از سوی ماموران مورد ضرب و شتم قرار گرفته است. وی، که پس از ابتلا به کرونا علاوه بر بیماری چشمی، قلبی، کلیوی، و گوارشی از مشکلات تنفسی و ریوی نیز رنج می برد، همچنان از مرخصی درمانی و رسیدگی پزشکی محروم است. او در زندان یزد همچنان از سوی ماموران اطلاعات برای اعتراف اجباری تحت فشار قرار گرفته است و حق ملاقات با پدر و مادر و خانواده خود را ندارد. ماموران اطلاعات به او گفته اند تا زمانی که ابراز ندامت نکند از کلیه حقوق اولیه یک زندانی محروم خواهد ماند. در خرداد سال جاری تیمی از ماموران اطلاعات در زندان یزد توبه نامه ای جلو او گذاشتند که در صورت امضای آن به مشکلات سلامتی اش رسیدگی خواهد شد‌. اما زینب جلالیان دسترسی به خدمات درمانی را حق خود دانسته و از امضای توبه نامه خودداری کرده است‌‌.
زینب جلالیان در طی ۱۷ سال گذشته بارها با نوشتن نامه هایی از وضعیت غیربهداشتی و غیرانسانی زندان های مختلف و عدم دسترسی زندانیان به حقوق اولیه خود خبر داده است. وی علاوه بر اعتراض به این شرایط غیرانسانی، به صدور و اجرای احکام ظالمانه اعدام اعتراض و برای توقف آن اعتصاب غذا کرده است. از جمله در بهمن ۱۴۰۲ در همراهی با فراخوان زندانیان سیاسی علیه اعدام دست به اعتصاب غذا زد. او همچنین از اعتراضات آزادی خواهانه مردم در مبارزه با استبداد از جمله جنبش زن، زندگی، آزادی حمایت کرده است.

ما خواهان آزادی فوری و بی قید و شرط همه زندانیان سیاسی و عقیدتی از جمله زینب جلالیان هستیم.

کانال تلگرام منشور آزادی، رفاه، برابری
۱۳ بهمن ۱۴۰۳

منشور_آزادی_رفاه_برابری