اعلام جدایی از حزب کمونیست ایران ـ عباس منصوران
در یک نوشتار نزدیک به ده صفحه‌ای در ۸ اکتبر ۲۰۲۴ با فشردگی، دلایل و انگیزه‌‌ی جدایی از حزب کمونیست ایران را به کمیته‌ی مرکزی حزب و کومه‌له و کمیته خارج حزب ارائه دادم. این اعلام در پی تلاش‌های سالیان سال، در کشاکش مبارزه طبقاتی و سوسیالیسم و برای بالندگی حزب در رسای پیشاهنگ مبارزاتی و به هدف سازندگی و در راستای بازسازی پراتیک و تئوری همخوان با معیارها و نیازهای مبارزاتی و پیشاهنگی انجام می‌گرفت.
کنگره ۱۳حزب و جدایی گرایش راست در فروردین ماه ۱۴۰۱ این تلاشها و گرایش انقلابی را نوید می‌بخشید. اما این فراز، پس از کنگره ۱۳ دیری نپایید و به‌همگرایی سوسیال دمکراتیسم همخوان می‌شد. این روند، بیانگرِ فاصله گیری از شوراگرایی در مناسبات و هدف‌های کنگره ۱۳بود که علیرغم حضور رفقای رادیکال و انقلابی، اما به صورت هیرارشیک و اراده‌گرایی (ولونتاریستی) به‌پیش رفت. از این روی درپیش‌درآمد آن نوشتار درونی، اعلام جدایی‌ام چنین آمده بود:
«دیالکتیک و معیار شناخت یعنی پراتیک، به من آموخته است که بازنگری در مناسباتی که پس از تلاشها، نه دیگر تاثیرگذاری برای رشد و نه رشدی در خود می‌بینی، نخستین ضرورتی است که باید پیش روی گذاشت.»
در آن نوشتار درونی، پس از برشمردن چند نکته، چنین آمده بود:
«با این منطق، با ناخشنودی درونی بین ماندن در حکا و کناره‌گیری ، دومی را پس از بارها بازنگری برگزیدم. پیداست که خوشحال نیستم. و کناره گیری من از حکا، به معنای جدایی از رفاقت‌‌ها و پشتیبانی‌های مبارزاتی رفقا نیست.»
در آن نوشتار ۸ اکتبر ۲۰۲۴ با یادآوری انصراف از کاندیداتوری در کمیته مرکزی در شهریورماه ۱۴۰۳ در تریبون کنگره ۱۴ تاکیده کرده بودم که:
«بنا به احترام و تعهد به رای دهندگان به من درکنگره‌ی ۱۳ و پیشبرد این نمایندگی تا کنگره ۱۴، اینک با پایان یافتن این وظیفه، در اعتراض به روند حاکم، با پوزش ازهمه رفقا، کاندید نخواهم شد.»
و با پایان یافتن وظایف خویش تا کنگره ۱۴ در برابر جنبش و رای دهنده‌گان درون حزب، علیرغم پیشنهاد و پشتیبانی‌های رفیقانه در کنگره۱۴، مسئولیت‌های۱- عضویت در کمیته مرکزی۲-عضویت در کمیته تحریریه ارگان جهان امروز، ۳- عضویت در کمتیه دفتر روابط بین‌الملل حزب۴- عضویت درکمیته آموزش حزب و به سوی سوسیالیسم را واگذار کردم.
سرانجام، اینک روی به جنبش کارگری و اجتماعی، وظیفه‌ی خود می‌دانم که این جدایی را اعلام کنم.
اینک نیز، مانند همیشه، به‌سان یک انترناسیونالیست، تا آنجا که در توان و تجربه و شناخت دارم، علیه مناسبات سرمایه‌داری و استثمارگرانه‌ی طبقاتی، علیه نابرابری‌های طبقاتی و اجتماعی و در پیشبرد جهان بینی «زن، زندگی، آزادی» برای رسیدن به سوسیالیسم و برابری مبارزه کرده و پیوند دارم. وظیفه‌ی خود می‌دانم که از رفقای انقلابی و ارزنده درون حزب کمونیست ایران و کومه‌له که بسیارند، از رفاقت‌شان، افتخار و در رفاقت‌شان پایدار و وفادار مانده و پشتیبان تلاشها و مبارزاتشان باشم.
همانگونه که در نوشتار درونی، یادآور شده بودم: «با این گزینه، پی‌گرفتن راهی و مجالی است که توان مفید خود را در مناسبات و میدانی متمرکز کنم که به تجربه دریافته‌ام که به گونه‌ای مادی و ذاتی در خدمت مبارزه طبقاتی و شورایی کارسازتر افتد. »
۲۴ اکتبر ۲۰۲۴/ سوم آبان‌ماه ۱۴۰۳
عباس منصوران
