ایرالکو: افزون بر چهل روز مقاومت و اعتصاب غذا
بیستم شهریور، اعلام شد که نمایندهی ولیفقیه و اعضای هیأت مدیره کارخانه ازتهران برای رسیدگی به خواستهای کارگران وارد کارخانه شدهاند؛ مدیریت این شرکت خصولتی و تکیه بر دولت و سپاه، نیروهای امنیتی را بسیج کرده بود و برای تهدید کارگران و پایان دادن به اعتصاب غذا به کارخانه آمدند. در عین حال، شماری از اعضای هیأت مدیره نیز بهطور ناگهانی وارد کارخانه شدند و کوشیدند با تنظیم یک صورتجلسهی فرمایشی و فرستادن شماری از کارگران به ناهارخوری برای گرفتن عکس و فیلم، پایان اعتصاب غذای کارگران را اعلام کنند. این تحرکات و پریشانحالی کارگزاران سرمایه، هراس آشکار مدیریت و دار و دستههای حکومتی از اعتراضات طبقاتی چهار هزار کارگر ایرالکو را بهخوبی نشان میدهد.
همانگونه که پیشتر گزارش شده بود، روز هجدهم شهریور کارگران ایرالکو در ادامهی بیش از چهل و چهار روز و اعتراض، در محوطهی شرکت دست به همایش و تحصن زدند. در این روز شماری از کارگران که دو شبانهروز کارخانه را ترک نکرده و در اعتصاب غذا به سر میبردند، دچار وضعیت نگران کنندهی جسمانی شدند و با آمبولانس به بیمارستان انتقال یافتند.شرکت خانوادهها در اعتراضات کارگری در اراک یک سنت مؤثر و الهامبخش است. حضور خانوادهها در کارخانه، همراهی همسران و فرزندان کارگران، نیرویی مضاعف برای تقویت این اعتراضات خواهد بود. نقش فعال و تعیینکنندهی خانوادهها در کنار کارگران، بخشی جداییناپذیر از جنبش اعتراضی طبقهی کارگر است.
روز نوزدهم شهریور نیز فرماندار به ناچار به کارخانه شتافت و در پاسخ به اعتراض کارگران اعتصابی اعلام کرد که از دست او کاری ساخته نیست و کارگران باید مشکلات خود را با کارفرما حل کنند. کارگران در پاسخ به این گستاخی پرسیدند: اگر پولی برای پرداخت حقوق ما نیست، چرا تنها در سال گذشته سهم محسن محمدی (سهامدار اصلی کارخانه) بالغ بر بیست میلیارد تومان شد و چرا هر جلسهی هیأت مدیره با پرداخت هفده میلیون تومان پاداش به مدیران همراه است؟
کارگران مصرانه خواستار برکناری مدیرعامل ایرالکو، پاسدار مجیدی، هستند. به گزارش کارگران اعتصابی، حتی پلیس امنیت تهران نیز به کارخانه آلومینیوم اراک اعزام شده تا به اعتصاب و اعتراض پایان داده شود.
کارگران ایستادگی کردند و زیر فشار اعتراضات، مدیریت پس از دیدار فرماندار از کارگران مجالی خواست که تا دوشنبهی آینده ــ روز برگزاری جلسهی هیأت مدیره ایرالکو در دفتر مرکزی ــ تجمعی نداشته باشند تا خواستهایشان مورد بررسی قرار گیرد. کارگران نیز پذیرفتند که مشروط به همایش پایان دهند، اما اعلام کردند اعتصاب غذای خود را در کارخانه ادامه خواهند داد و اگر دوشنبه پاسخی نگیرند، همایشهای اعتراضی را از سر خواهند گرفت.
مدیرعامل ایرالکو در نشست اخیر خود گفته است: «تحقق مطالبات کارگری در سایهی آرمانهای نظام مقدس جمهوری اسلامی و منویات رهبر معظم انقلاب ممکن است» و ایرالکو را «کارخانهای که با خون شهدا تطهیر شده» خواند. این همان زبانی است که میخواهد گرسنگی و ۴۰ روز اعتصاب غذای کارگران را به «بصیرت کارگران مؤمن» تقلیل دهد. ایرالکو – نخستین و بزرگترین کارخانهی تولید آلومینیوم کشور که از سال ۱۳۵۱ در اراک با ۲۳۲ هکتار وسعت بنا شده – امروز با طبقهبندی مشاغل نیمهکاره، قراردادهای کوتاهمدت، قطع رفاهیات و تعطیلی کارگاهها، نه نشانی از «اقتدار ملی»، که تصویری روشن از استثمار و بیحقوقی کارگران است.
تلاش مدیرعامل ایرالکو سرشار از زبان تبلیغاتی و فریبکارانه است که هدفش حاشیهبردن مطالبات کارگران و مصادرهی مبارزهی آنها به نفع «نظام مقدس» است. در چنین گزارشهایی معمولاً تلاش میشود:
-
اعتراض کارگران نه یک مبارزهی طبقاتی و صنفی، بلکه جلوهای از «همراهی و تعهد به نظام» نشان داده شود.
-
اعتصاب غذا که شکلی از مقاومت مرگآور و جانفرساست، به «بصیرت و پایان اعتصاب با توصیهی مدیران» تقلیل یابد.
-
مطالبات واقعی مثل طبقهبندی مشاغل، رفاهیات، امنیت شغلی در حاشیه بماند و جای خود را به «آرمانهای رهبری» بدهد.
-
کارگران بهجای نیروی مستقل اجتماعی، «سربازان خط مقدم انقلاب» معرفی شوند.
مطالبات اصلی کارگران ایرالکو:
-
برکناری مدیریت عامل فعلی؛
-
بازنگری در طرح طبقهبندی مشاغل و رفع تبعیضها؛
-
تعیین زمانبندی مشخص برای تعمیرات اساسی دیگهای تولید و اورهال جرثقیلهای سقفی، با شفافسازی کامل دربارهی استهلاک تجهیزات؛
-
احیای کارگاههای ریختهگری و بازگرداندن بازار آلیاژی به مدار تولید؛
-
اصلاح ساختار سازمانی بدون هیچگونه اخراج؛
-
لغو آییننامههای یکجانبهی مدیریتی؛
-
محاسبهی شفاف و دقیق افزایش تولید و گزارشدهی به کارکنان؛
-
بررسی دقیق کسر مالیات از حقوق کارگران و شفافسازی مالی کامل؛
-
احیای کلیهی حقوق ازدسترفتهی کارگران.
کارگران به پاخاستهی آلومینیوم اراک در درازای بیش از چهل روز اعتصاب و همایش اعتصاب غذا، جان خود را گرو گذاردند تا فریاد زنند که قراردادهای کوتاهمدت، حذف مطالبات و حقوق و بیتوجهی به طبقهبندی مشاغل، چیزی جز پایمالکردن کرامت انسانی کارگران نیست. کارگران اعلام کردند: آنان که امروز از زبان «اقتدار ملی» و «آرمانهای نظام» سخن میگویند، خوب میدانند که شکم گرسنهی کارگر و سفرهی خالی خانوادهها با شعار پر نمیشود.
ایرالکو، نخستین و بزرگترین تولیدکنندهی شمش آلومینیوم ایران، از سال ۱۳۵۱ در اراک بر زمینی به وسعت ۲۳۲ هکتار بنا شد. آنچه امروز در این کارخانه جاری است، نه «افتخار ملی» که تصویری از استثمار و فرسودگی کارگران است: قراردادهای صفید امضا و سهماهه و ششماهه، تعطیلی کارگاههای ریخت و آلیاژی، قطع امکانات رفاهی و نبود امنیت شغلی و استبداد و استثمار مطلق. این واقعیتهاست که کارگر را به اعتراض کشاند، نه «توطئهی دشمنان» که مدیران مدام تکرار میکنند.ما کارگران آلومینیوم اراک اعلام کردند: مقاومت ما ادامه دارد. پایان اعتصاب غذا به معنای پایان اعتراض نیست. ما برای حقوق صنفی و انسانی خود ایستادهایم: اجرای کامل طبقهبندی مشاغل، بازگشت مطالبات قطعشده، امنیت قراردادها و حفظ کرامت کارگران. هیچ زبان فریبکارانهای نمیتواند خون دل و جانباختگی ما را بپوشاند. اتحاد و همبستگی ماست که آیندهای روشن و عادلانه را خواهد ساخت.
فولاد اهواز: مجمع عمومی و تصمیمگیری شورایی
دوشنبه ۲۴ شهریور ۱۴۰۴، سومین روز از تجمع اعتراضی کارگران فولاد اهواز برگزار شد. بنا به گزارش هفت تپه،کانال مستقل کارگران، فولادگران پیش از آغاز اعتراض، کارگران از طریق کانالهای خبری خود اعلام کرده بودند که چنانچه مدیران شرکت به درخواستهای آنان رسیدگی نکنند، اعتراض خود را شروع خواهند کرد. این اعتراض از روز شنبه ۲۲ شهریور آغاز شده بود.
فولاد اهواز از مراکز مهم صنعتی کشور است که سابقهی اعتراضات و اعتصابات بزرگ کارگری دارد. همانطور که کارگران نیشکر هفتتپه در محلی به نام «سنگر» گرد میآمدند و تصمیمگیری جمعی میکردند، کارگران فولاد نیز مقابل سالن اجتماعات تجمع کرده و بر اساس نظر جمعی، در مجمع عمومی و به شیوهی شورایی دربارهی ادامهی اعتراض تصمیمگیری میکنند.
مهمترین موارد اعتراض کارگران فولاد اهواز عبارتند از:
-
تأخیر در پرداخت حقوق و هزینهی بیمهی تکمیلی؛
-
کاهش ناگهانی و بیدلیل اضافهکار پرسنل، بدون در نظر گرفتن فشار کاری موجود؛
-
قطع وعدههای غذایی که نهتنها خلاف استانداردهای محیط کار صنعتی است، بلکه توهین به کرامت کارگر بهشمار می آید؛
-
برهم زدن برنامهی رفتوآمد پس از حدود پنجاه سال نظم، که موجب سردرگمی، نارضایتی و مشکلات متعدد برای هزاران نفر شده است.
