روایتی از عشق و مقاومت؛ شعری برای شریفه ـ سیروس فتحی ـ کمپین دفاع از شریفه محمدی

نمی‌سنجم تو را به درازنای تاریخ
نمی‌خواهمت برای قرن‌ها
تو را به قدر حضورت در آغوش من
و به وسعت دلتنگی‌ام
می‌سنجم.
تو را به خنده‌های سرمست
تو را به گریه‌های شوق پشت میله‌ها
تو را به قدرت اراده و مهر مادری‌ات
می‌سنجم.
تو را به شوق زندگی در قحط‌سال عدالت
تو را به فهم زندگی در چهار دیواری سلول
تو را به دست‌های پینه‌بسته‌ی پدرت
تو را به چشم‌های منتظر مادر سرور
تو را به کوچه‌ باغ‌ های خواجه‌ ده
تو را به درختان آلبالو و سیب
تو را به بخشندگی عطر گل‌های محمدی
می‌سنجم.
عزیزکم:
بهار خواهد آمد
و ما باز هم برای دیدن گل‌های باغ خواهیم رفت
و خواهیم چید میوه‌ی دست‌ رنج عزیزانمان را
و تو باز هم در آغوش خواهی کشید آیدین را
آزادی را..

سیروس فتحی
بهمن ۱۴۰۳

سیروس فتحی، همسر شریفه محمدی، در دلنوشته‌ای از دلتنگی‌های ۱۴ ماه جدایی و نگرانی برای همسرش گفته است.
شریفه، زنی که تنها به جرم دفاع از حقوق زنان و کارگران زندانی شده، همواره و امید و شور زندگی را حتی پشت میله های زندان حفظ کرده است.
سیروس از عشق و مقاومت شریفه می‌نویسد؛ او یادآور می‌شود که جای هیچ انسانی در زندان نیست، به‌ویژه زنانی مانند شریفه که تنها جرمشان دفاع از عدالت و حقوق انسانی است.
شریفه نماد زنانی است که با وجود تحمل زندان، صدایشان خاموش نشده و همچنان به حقیقت، زندگی و آزادی ایمان دارند.
سیروس آزادی شریفه را به بهاری تشبیه می‌کند که پس از زمستانی طولانی، زندگی و امید را به خانواده‌شان بازمی‌گرداند.
این دلنوشته نه‌ تنها روایتگر رنج یک خانواده است، بلکه پیامی برای همه دارد:
هیچ انسانی نباید به خاطر باورهایش پشت میله‌های زندان باشد.
رنج این جدایی باید تمام شود تا او بتواند دوباره به آغوش خانواده‌اش بازگردد و زندگی‌اش را از سر بگیرد.
کمپین دفاع از شریفه محمدی
۸ بهمن ۱۴۰۳
#freesharifeh
#آزادی_شریفه
🖥 تماس با ادمین تلگرام: @freesharifeh
توئیتر: https://x.com/freeSharifeh
اینستاگرام:www.instagram.com/free_sharifeh_mohammadi/