فراخوان تاریخی عبداله اوجالان، از زندان امرالی ـ ترجمه عباس منصوران

امروز پنجشنبه ۲۷ فوریه، یک هیئت هفت نفره با عبدالله اوجالان، رهبر مردم کُرد، در زندان فوق امنیتی تیپ اف امرالی دیدار کرد. این هیئت شامل سیری ثریا اوندر، پروین بولدان، روسای مشترک حزب دموکراتیک خلق‌ها تولای حاتیم اوغولاری و تونجر باکرخان، احمد ترک، نماینده استانبول حزب دموکراتیک خلق‌ها چنگیز چیچک و وکیل دفتر حقوقی آسری فائق اوزگور ارول بود. همچنین، هم‌بندی‌های اوجالان در امرالی، عمر خیری کونار، حامیلی ییلدیریم و ویسی آکتاش نیز در جلسه روز پنجشنبه شرکت کردند.رهبر آپو، هیئت امرالی و ۳ زندانی امرالی بیانیه‌ای مشترک دادند. ویدیوی این بیانیه نیز ضبط شده است اما دولت آن را در اختیار هیئت قرار نداده است. تنها تصویر این بیانیه به هیئت تحویل داده شده است.
اعضای هیئت دم پارتی پس از فراخوان تاریخی از جزیره امرالی بازگشتند و در هتل الیت در منطقه بیوگلو استانبول بیانیه دادند. بیانیه در ساعت ۱۷‌:۰۰ آغاز شد. فراخوان کوردی رهبر آپو به زبان کوردی از سوی احمد ترک و به زبان ترکی از سوی پروین بولدان قرائت شد.
بیش از ۱۴۰ نهاد مطبوعاتی و قریب به ۳۰۰ روزنامه‌نگار این فراخوان را دنبال کردند. در عین‌حال بسیاری از نمایندگان پارلمانی، نمایندگان سازمان‌های جامعه مدنی، نویسندگان و روشنفکران در سالن این هتل برای شنیدن این فراخوان تاریخی آماده بودند.

‌«فراخون صلح و جامعه دمکراتیک
پ‌ک‌ک در سده‌ی بیستم، خشن‌ترین قرن تاریخ، زاده شد. محیطی که پ‌ک‌ک در آن برپا شد، محیط دو جنگ جهانی، سوسیالیسم رئال و دوران جنگ سرد در جهان بود. در این عرصه، نفی واقعیت کوردها و ممنوعیت آزادی‌ها به ویژه آزادی اندیشه بر قرار بود.
واقعیت سیستم سوسیالیسم موجود (رئال) در این قرن از نظر تئوری، برنامه، استراتژی و تاکتیک بر این شکل‌گیری تأثیر گذاشته است. در دهه ۱۹۹۰، فروپاشی سوسیالیسم رئال به دلایل داخلی و کم رنگ شدن نفی هویت در کشور و تحولات آزادی اندیشه باعث شد پ‌ک‌ک از معنای خود گذار کرده و بیش از حد خود را تکرار کند. بنابراین مانند نمونه‌های مشابه خود، عمر خود را به پایان رسانده و انحلال آن ضروری است.
در درازای تاریخ، بیش از هزار سال، ترک‌ها و کوردها همیشه لازم دانسته‌اند که داوطلبانه در یک اتحاد باقی بمانند تا موجودیت خود را حفظ کرده و در برابر قدرت‌های هژمونیک پابرجا بمانند.
هدف دو قرن اخیر مدرنیته سرمایه‌داری شکستن این اتحاد بوده است. نیروهایی که تحت تأثیر این ایده بوده‌اند، همراه با بنیادهای طبقاتی خود، این را مبنای خود قرار داده‌اند. این روند با تفاسیر تمامیت‌خواه جمهوری تسریع شده است. وظیفه اصلی این است که روابط تاریخی را که امروز درهم شکسته است، با روحیه برادری و وحدت، بدون غفلت از باورداشت‌های خود، دوباره سازماندهی کنیم.
از این روی،‌نیاز به جامعه دموکراتیک اجتناب‌ناپذیر است. پ‌ک‌ک، طولانی‌ترین و گسترده‌ترین شورش و جنبش مسلحانه در تاریخ جمهوری، پایگاه و حمایت اجتماعی پیدا کرد و عمدتاً از این واقعیت الهام گرفت که کانال‌های سیاست دموکراتیک بسته شده بودند.
نتیجه اجتناب‌ناپذیر انحرافات ملی‌گرایانه افراطی – مانند دولت-ملت جداگانه، فدراسیون، خودمختاری اداری یا راه‌حل‌های فرهنگی – نمی‌تواند به جامعه‌شناسی تاریخی جامعه پاسخ دهد.
احترام به هویت، آزادی اندیشه، خود سازماندهی دموکراتیک و گسترش اجتماعی-اقتصادی و سیاسی همه مولفه‌ها، تنها با وجود جامعه و فضای سیاسی دموکراتیک امکان‌پذیر است.
سده‌ی دوم جمهوری تنها زمانی می‌تواند وحدت و تداوم پایدار داشته باشد که با دموکراسی عجین شود. راهی جز دموکراسی برای درگونی نظام‌ و اجرای آنها وجود ندارد و ممکن نیست.همگرایی دموکراتیک، روش اساسی است.
زبان صلح و جامعه دموکراتیک نیز باید همخوان با این واقعیت گسترش یابد.
فراخوان آقای دولت باغچلی، اراده آقای رئیس جمهور و رویکردهای مثبت دیگر احزاب این روند را ایجاد کرد و من نیز خواستار خلع سلاح در این روند هستم و مسئولیت تاریخی این فراخوان را به عهده می‌گیرم.
همانند هر جامعه و حزب معاصری که وجودش به اجبار پایان نیافته است، شما نیز داوطلبانه کنگره خود را تشکیل دهید و تصمیم بگیرید. همه گروه‌ها باید سلاح‌های خود را زمین بگذارند و پ‌ک‌ک باید منحل شود. به همه کسانی که به همزیستی باور دارند و به پیام من توجه می‌کنند درود می‌فرستم.
۲۵ فوریه ۲۰۲۵
عبدالله اوجالان.»
سری ثریا اوندر پس از بیانیه صحبت کرد و بیان داشت که عبدالله اوجالان به هیئت چنین گفته است‌: ‌«بی‌گمان برای اینکه سلاح‌ها در عمل بر زمین گذاشته شود و پ‌ک‌ک خود را منحل کند باید بُعد سیاست دمکراتیک و حقوقی به رسمیت شناخته شوند.»
ترجمه عباس منصوران