زندانی کردن زندانیان سیاسی در تیمارستان‌ها در حکومت اسلامی، صدها دخمه‌های سراسری مرگ در ایران به اردوگاههای گشتاپوهای نازی می‌مانند. این دخمه‌های مرگ‌آور، نه‌تنها تداوم آزمایشگاه‌های دکتر یوزف منگله، افسر نازی، در ایران هستند، بلکه مجری تحقیقات و تئوری‌های به دست آمده از فرضیه‌های آغازینی هستند که ۸۵ سال پیش در اردوگاههای مانند آشویتس، برای آزمایش و مرگ، روی زنان و کودکان و مردان اسیر انجام می‌گرفت.
آن فرضیه‌ها و آزمایش‌ها، مدت‌هاست که در ایران به صورت تئوری‌های ثابت شده در دست حکومتگران اسلامی ایران، روی زندانیان سیاسی انجام می‌گیرند. افزون بر شکنجه تا پای مرگ برای ویران سازی مقاومت فیزیکی، تخریب کانون‌های روانی و شخصیتی به روش‌های ترکیبی زیر انجام می گیرد:
۱ـ شکنجههای فیزیکی، تجاوز‌ها و تعرض‌های کلامی و جنسی بنا بر شریعت و قرآن و صدر اسلام،
۲ـ تجویز داروهای ویژه برای ایجاد بیماریهای خودایمنی (اتو-ایمیون)
۳– خودکشی، با ترکیبی از شکنجه، داروهای روانگردان، شوک‌های روانی، تخریب شخصیت و کرامت انسانی، ایجاد کشش به خودکشی، اسارت در روانکده‌های اسلامی و شوک الکتریکی، از جمله‌ی روش‌های افسرنازی، دکتر منگله‌ها و «شوک درمانی» های دکتر دونالد ایون کامرون‌ها و…«سیا» و پوتین‌های روسیه هستند.
گزارش و گواهی‌های موثق قربانیان، وکلا، پزشکان و نیز بررسی نشانه‌ها و عوارض بیماری، نشان دهنده‌ی آن هستند که خوراندن و یا تزریق ترکیبات داروهای گوناگون روانگردان و ایجاد ناهنجاری در مکانیسم دفاعی بدن به برخی زندانیان سیاسی سبب اختلال در حرکت یا بروز اختلا‌ل‌های ایمنی، آنها شده و سپس به بهانه‌ی درمان، زیر شوک‌‌ها الکتریکی قرار گرفته‌اند.
گزارش‌های زیادی در دست هستند که کسانی که از خوردن قرص خودداری می‌کرده‌اند را «در اتاقکی می‌انداختند و دست و پایش را می‌بستند و ماده‌ای به او تزریق می‌کردند که بیهوش می‌شدن.»
بهنام محجوبی، وابسته به آیین درویشان، کسی که در بیمارستان لقمان تهران به قتل رسید، پیشتر به دستور قاضی و نه پزشک، به شکنجه در اردوگاه مرگ «بیمارستان روانی» رازی (امین‌آباد) محکوم شده بود. او گزارش داده بود که در آنجا بیش از همه جا: “افول انسانیت را دیده” است. ب.محجوبی، در سال ۲۰۲۱/۱۳۹۹ در فایلی صوتی از زندان گزارش داد که دست‌کم دو بار او را از اوین به بیمارستان روانپزشکی رازی فرستادند و در آنجا داروی ناشناسی تجویز کردند و به شکل صلیب به تخت بسته شد. سرانجام، به دلیل «مسمومیت دارویی» از زندان اوین به بیمارستان منتقل شد و در اسفند ۱۳۹۹ / مارس ۲۰۲۱جان باخت.
ساسان نیک نفس، خیزشگر دیگری بود که بنابر اتهام‌هایی مانند ِ”تبلیغ علیه نظام” و “توهین به بنیانگذار جمهوری اسلامی و رهبری” در دی ماه ۹۸ / ژانویه ۲۰۲۰/ زندانی شده بود. او در خرداد ۱۴۰۰ /ٔژون ۲۰۲۱ در زندان از پای درآمد.” حتی به خانواده او خبری نداده بودند. از داخل زندان بود که در بلندگوها، این خبر را اعلام کردهاند و به زندانیان تسلیت گفته‌اند.” وکیل وی می‌گوید:”از داخل زندان به من اطلاع دادند که حدود دو روز پیش با خون‌ریزی بینی و دهان با توجه به بیماری قبلی به بهداری زندان منتقل شده است که از آنجا هم به بیمارستان لقمان منتقل شده اما پیگیری‌های مادرش از بیمارستان نتیجه‌ای نداشته است.”
لیلا میرغفاری بابرداشتن روسری و رفتن بر سکوی خیزش آبان ماه ۱۳۹۶ /دسامبر ۲۰۱۷دستگیر شد و پس از شکنجه به بیمارستان روانی روزبه فرستاده شد. او در ۴ آبان ۹۶ /۲۶ اکتبر ۲۰۱۷ طی يك تماس تلفنی کوتاه بیمارستان روانی را شکنجه‌گاه خواند. اعلام شده بود که او به “بیماری اعصاب و روان” مبتلاست و از دسترسی به خدمات پزشکی و درمانی محروم بود.
شهرام کاظمیان زندانی سیاسی کورد، به سبب خودداری از مصرف داروی روانگردان، در زندان ارومیه دست به خودکشی می‌زند که به وسیله هم‌بندانش از مرگ نجات می‌یابد. شکنجهگران زندان ارومیه (۹پله) پس از آگاهی از اقدام به خودکشی وی، در حیاط بازداشتگاه او را برهنه کردند و با باتوم به شدت او را زدند، بیهوش و سپس به «بیمارستان روانپزشکی» منتقل شد.
سامان صیدی (یاسین) خواننده‌ی رپ مردمی، را در تیرماه ۱۴۰۲ /۲۲ ژولای ۲۰۲۳به دستور جلاد صلواتی به بیمارستان روانپزشکی رازی منتقل کردند و روز شنبه ۳۱ تیرماه ۲۲ ژولای به شدت شکنجه شد، سپس با «شوکر برقی» و بستن به تخت، به او داروی روانگردان تزریق کردند. در پی این تزریق، بیش از ۲۴ ساعت در بیهوشی به‌سر برد، پس از به‌هوش آمدن دچارعوارض بینایی و حرکتی شده بود.
یاسمن رضایی بابادی دانش‌آموخته‌ی رشته‌ی روانشناسی است که دو بار در جریان اعتراض‌های سراسری و یک بار نیز اوایل مرداد ۱۴۰۲ -اوت ۲۰۲۳در کرج بازداشت شده بود. بار دوم به دستوربازپرس بازداشتگاه، برای وی حکم سه ماه قرار بستری در بیمارستان روانپزشکی «امام حسین» صادر شد. در آن بیمارستان، قرص‌های زیادی به او می‌‌خوراندند و سپس به بازجویی‌های جهنمی می‌کشاندند. پرسش‌ها، کلیشه‌ای و همیشگی بود: بگو از چه کسی دستور گرفته‌ای؟ چرا شعار دادی؟! چرا شالُت را آتش زدی؟!
رویا ذاکری یا «دختر تبریز» که بعد از انتشار ویدیوی شعار دادن شجاعانه، روز ۲۳ مهر ۱۴۰۲ /۱۵ اکتبر ۲۰۲۳علیه «علی خامنه‌ای» بازداشت شد، در بخش زنان «بیمارستان رازی» تبریز بستری و ممنوع‌الملاقات است.
ساسان چمن‌آرا، از بازداشت‌شدگان اعتراضات ۱۴۰۱ /۲۰۲۲وهنرمند و زندانی سیاسی سابق به بیماری خودایمنی (سوریازیس) مبتلا شده است. ساسان که در جنبش زن، زندگی، آزادی، دستگیر شده بود، به سختی شکنجه شد و اعدام مصنوعی و حوضچه برق را برجان و تن کشید. شکنجهگران، در زمان بازجویی آن چشمی را که زیردستگاه کنترل فشار چشم قرار داشت را فشار می‌دادند که به اعتراف اجباری علیه خود تن بسپارد. اینک به گفته وکیلش (کیان‌ارثی) با بیماری خودایمنی دست و پنجه نرم می‌کند. کیان ارثی، از دچار شدن یک موکل دیگرش به نام «مصطفی آل‌احمد»، کارگردان سینما، به بیماری خودایمنی خبر داده بود.
بیماری مطهره گونه‌ای، فعال سابق دانشجویی نیز پس از پنج سال بازگشت کرد. او به بیماری خودایمنی ام‌اس (مالتیپل اسکلروس- آسیب به غشاء تارهای عصبی)، دچار شده است.
مریم آروین
وکیل مردمی، مریم آروین وکیل دادگستری و ۲۹ ساله عضو کانون وکلای استان کرمان، به‌صورت رایگان، وکالت خیزشگران دستگیر شده را به‌عهده می‌گرفت. در جریان خیزش سراسری ۱۴۰۱ در ۹ آذر / ۳۰ نوامبر ۲۰۲۲هنگامی که در حال دفاع از چند تن از بازداشت‌شدگان در صحن دادگاه سیرجان بود، بازداشت شد و یک ماه پس از آزادی از زندان، ۱۹ بهمن ۱۴۰۱ / ۸ فوریه ۲۰۲۲خودکشی شد. زهرا علیزاده معروف به «مبینا» به همراه مامور اطلاعات نیروی انتظامی به نام حمید زیدآبادی، مریم آروین را در راهرو دادسرا دستبند زده و او را روی زمین کشید. دادستان عمومی و انقلاب شهرستان سیرجان، دلیل قتل مریم آروین را خودکشی اعلام کرد و گفت: «متوفی در ابتدای سال ۱۴۰۰ مارس ۲۰۲۱نیز سابقه یک فقره خودکشی ناموفق به دلیل مصرف دارو داشته که سوابق بستری و درمانی وی موجود است.»
مادر مریم، خبر داد: «در زندان به بهانه‌ی آرام‌بخش و مسکن به او سرم وصل کردهاند و دلیل مرگ نیز مسمومیت دارویی بوده و پزشک زندان در نامه‌ای آسیب‌های وارده به او را تایید کرده بود.»
ترانه علیدوستی، هنرمند مردمی سینما، و خیزشگر جنبش انقلابی زن، زندگی، آزادی، نزدیک به شش ماه پس از آزادی از زندان، اعلام کرد که «از مرداد ۱۴۰۲» اوت ۲۰۲۳ به سندروم «دِرِس» دچار شده و «پزشکان علت آن را یک تداخل دارویی تشخیص داده‌اند.»
آتنا دائمی فعال اجتماعی و دانشجو از جمله کسانی است که نزدیک به هفت سال در زندان‌های حکومت اسلامی گذارنید و به بیماری ام اس دچار شد و سرانجام در سال ۱۴۰۳ /۲۰۲۴در یک فرصت به دست آمده ناچار به مهاجرت شد…
خودکشی پس از آزادی و یا در زندان، از جمله دیگر قتل‌‌ها حکومتی و شیوههای همه روزه‌ای است که در پی شکنجه و تجویز داروهای روانگردان و ایجاد بیماریهای خودایمنی، بنا به شرع و قانون حکومت استثناء اسلامی جاری است.
بنابر گزارش‌های معتبر، از آنچه در دورهی اخیر بر بازداشت‌شدگان اصفهان گذشته، بیانگر آن هستند که زنان خیزشگر، به‌وسیله‌ی مردی بازجویی می‌شدند که همیشه ماسک به چهره داشته و می‌خواسته او را «دکتر» خطاب کنند.
اسیرانی که توسط این آدمکش، بازجویی شده‌اند، تجربه ضربه‌های بیهوش کننده به سر و گردن این سربازجو را داشته‌اند. ضربه به کمر نیز از دیگر عادات «دکتر» بوده و تلاش وی آن بوده تا بازداشت‌شدگان را از بازجویی همراه با آب و برق به زانو درآورد. بازجویی از زنان عموما با تحقیرهای جنسی و جنسیتی و استفاده از تجاوزهای کلامی همراه بوده است. گرایش‌های جنسی بازجوها، و دست درازی به بدن زنان اسیر، سخت‌ترین رنج و شکنجههای اسلامی بوده‌اند. مکتبی‌ها تلاش داشته‌اند که با لمس پستان‌های زنان، آنان را به شوک و فروریزی و اخلال درتمرکز فروبرند.
» شرایط روحی و روانی بازداشت‌شدگان اصفهان به گونه‌ای است که هیچ‌یک قادر به بیان جزییاتی از آنچه تجربه کردهاند، نیستند. بیش از سه هفته از بازداشت مجدد سما عموشاهی می‌گذرد و بیم آن می‌رود که نیروهای امنیتی، این‌بار نیز او را در شرایط خاصی قرار داده باشند»(۱)
ادهم نارویی، زندانی سیاسی محکوم به اعدام در زندان زاهدان، یکی از این قربانیان بود. ادهم نارویی در تاریخ ۴ خرداد ماه ۱۴۰۰،/۲۵ می ۲۰۲۱ در پی یک درگیری در روستای سیرجاه از توابع شهرستان لاشار بلوچستان که به کشته شدن ۴ تن از نیروهای امنیتی انجامید، بدون هیچ مدرکی، به اتهام «قتل عمد» دستگیر شده بود. ادهم پس از شکنجه، در شعبه ۶ دادسرای عمومی و انقلاب شهر زاهدان، توسط بازپرس-شکنجه گر، ناصری به اعدام محکوم شد و در تاریخ ۱۰ خرداد ماه ۱۴۰۳،/۳۱ می ۲۰۲۱ در پی شکنجهها و اعتراف‌های اجباری و ماندن نزدیک به سه سال زیر حلقه‌ی دار، با خوراندن قرص روانگردان، در زندان زاهدان خودکشی کرد.
شاهین گله‌داری ۵۰ ساله، از روستای حکی در شهرستان ارومیه در تاريخ ۹ اسفند ۱۳۹۷/۲۸ فوریه ۲۰۱۹ بازداشت و پس از ۵ روز شکنجه و بازجویی در بازداشتگاه اداره اطلاعات ارومیه به زندان مرکزی ارومیه منتقل شد. مدت کوتاهی با وثیقه آزاد و سپس به زندان فراخوانده شد و از سوی شعبه ۳ دادگاه انقلاب اسلامی ارومیه به اتهام “اقدام علیه امنیت ملی” از طریق همکاری با (پ.ک.ک) به ۵ سال حبس محکوم شد.
در بامداد ۶ اسفند ۱۴۰۲ / ۲۵فوریه ۲۰۱۹ پیکر او را به دار آویخته دیدند.
در پی خبر افزایش خودکشی‌‌ها، روز جمعه دوم بهمن ماه ۱۴۰۲، /۲۲ ژانویه ۲۰۲۴ بیش از ۸۰۰ زندانی، از جمله زندانیان سیاسی در زندان مرکزی ارومیه طی نامه‌ای سرگشاده از افزایش “خودکشی” در نتیجه‌ی شکنجهها و فشارهای وارده، خواهان برکناری “پیمان خان‌زاده” رئیس زندان مرکزی ارومیه شده بودند.
اعلام شد که علیرضا خاری، جوان معترض خیزش انقلابی، از بندرگز(استان گلستان) در ۲۸ اسفند ماه ۱۴۰۲ -۱۸ مارس ۲۰۲۴خودکشی شده است. او به اتهام آتش زدن عکس علی خامنه‌ای، در برابر مقر سپاه پاسداران در شهرستان بندرگز بازداشت شده بود، زیر شکنجه قرار گرفت.
عرشیا امام‌قلی‌زاده علمداری ۱۶ ساله، عباس منصوری جوان ۱۸ ساله، یلدا آقافضلی ۱۹ ساله، آرش فروزنده ۱۹ ساله، آیدا رستمی پزشک ۳۶ ساله، محسن جعفری‌راد سینماگر ۳۶ ساله، عاطفه نعامی ۳۷ ساله،… تنها عزیزانی چند از شمارِ صدها خودکشی شده‌های خیزش ۱۴۰۱ /۲۰۲۲هستند.
امیرحسین تروال ایمان، ۲۰ ساله، از علی آباد تهران، دوم آبانماه ۱۴۰۱/ ۲۴ اکتبر ۲۰۲۲از بازداشت شدگان خیزش سراسری بود که پس از شکنجه و گذشت هشت ماه بازداشت، با «عفو» آزاد شده بود، بعد از چند روز در ۲۶ اردیبهشت ۱۴۰۲/16 می ۲۰۲۳ در خواب جان سپرد.
کاووس سید امامی، استاد دانشگاه، ۴ بهمن ماه ۹۶ /۲۴ ژانویه ۲۰۱۸دستگیر و دو هفته پس از بازداشت، در ۱۹ بهمن/ ۸ فوریه ۲۰۱۸ در زندان اوین «خودکشی» شد.
سینا قنبری، کارگر ۲۳ ساله درخیزش دیماه ۹۶ دستگیر و پس از یک هفته، در پی شکنجه و خوراندن قرص‌های روانگردان، در بامداد ۱۷ دیماه ۱۳۹۶ /۷ ژانویه ۲۰۱۸ در قرنطینه‌ی بند چهار زندان اوین، خودکشی شد.
ابراهیم لطف‌اللهی، دانشجوی رشته حقوق دانشگاه پیام نور سنندج، دی ماه ۱۳۹۶ / ژانویه ۲۰۱۸ه دستور شعبه سوم بازپرسی دادسرای انقلاب سنندج، بازداشت و هشت روز بعد، خودکشی شدن‌اش را به خانواده خبردادند.
سعدا خدیرزاده، زندانی سیاسی کورد، درهنگام دستگیری باردار بود که تابستان ۱۴۰۱ /۲۰۲۲در زندان ارومیه، پس از شکنجه و اعتراف‌گیری‌های مرگ‌آور، دست به خود کشی زد که نافرجام ماند. او تهدید شده بود چنانچه در برابر دوربین ظاهر نشود، برای وی پرونده‌ی پزشکی روانی شکیل داده و نوزادش را به بهزیستی می‌سپارند. سعدا، با یک فایل صوتی از آزار کلامی و جنسی ماموران وزارت اطلاعات خبررسانی کرد. بازجویان از او خواستند که اعتراف کند که در فرار همسرش از ایران به او کمک کرده است.
آرش فروزنده،
در اسفند۱۴۰۲، آرش فروزنده، جوان خیزشگر برای چند ساعت بازداشت شده بود. بنا به برخی گزارش‌ها در زندان، به او یک شیشه آب معدنی نوشانده بودند. چند ساعت بعد جان باخت.
«۱۹ اسفند آرش با من تماس گرفت و گفت که نیروهای لباس شخصی او را ربوده و پس از چند ساعت بازجویی گفتەاند که اشتباهی او را بازداشت کردەاند. ولی در حین بازجویی به او یک بطری آب داده بودند و او نیز آب را نوشیده بود؛ اما آرش بعد از آن دچار مسمومیت شدید شد کە او را مجبور کرد پیاپی به بیمارستان مراجعه کند.»
به گفته او، «در کمال ناباوری آرش فروزنده در ۲۸ اسفند و بر اثر همین مسمومیت جان باخت.»[1]
pic.twitter.com/uhOOCxVNUt
فرهاد بیگی گروسی، شهروند ۲۱ ساله کُرد و از پیروان آیین یارسان، در پاییز سال ۱۴۰۱و در جریان جنبش ژن، ژیان، آزادی بازداشت و زمستان سال ۱۴۰۲ پس از بیش از یک سال اسارت تا برگزاری دادگاه با وثیقه آزاد شده بود. وی به “مباشرت در قتل نادر بایرامی، رئیس اطلاعات سپاه صحنه متهم شده بود. فراخوانده شد تا خود را به زندان دیزل‌آباد کرمانشاه معرفی کند و سپس به زندان اوین تهران منتقل شود. روز شنبه ۸ ژوئن ۲۰۲۴ خبر خودکشی او منتشر شد. هم پرونده‌ای فرهاد بیگی، غلامرضا رسایی، شهروند ۳۴ ساله از شهر«صحنه» در بند هفت زندان دیزل‌آباد کرمانشاه، زیر طناب دار به سر می‌برد.
در زندان‌های حکومت اسلامی به سرجلادان تا مجریان برای ایجاد افسردگی، در هم شکستن آدمی، تجاوز، و سوق دادن به سوی خودکشی، فتوا داده شده است. هراس از تخریبِ جان (روان) و تبدیل شخص به موجودی درهم شکسته در برخی جوانان این جهت دهی را شدت می‌بخشد.
با بررسی شرایط قربانیان در پی کاربرد داروهای روانگردان و شکنجههای ترکیبی، از سوی مجریان حکومت عاشورایی-کربلایی، خلجان بحران‌های زیر در جان و تن اسیران فوران می‌یابد.
ناهنجاری استرسی پسا رخداد ناگوار یا، پی اس تی دی(۲)، مهمترین پی‌آمد شکنجهها و داروها است و با نشانه‌های زیر همراه:
-
شوک، بهت و هراسیدگی،
-
همیشه چشم به راه خطر بود،
-
رفتارهای خود ویرانسازی و خودکشی،
-
مشکل خواب و تمرکز ذهن،
-
افکار منفی نسبت به خود و دیگران،
-
ناامیدی نسبت به آینده، کابوس،
-
وحشتِ شبانه، بی‌خوابی،
-
جدایی و کناره‌گیری عاطفی،
-
انزوا گزینی،
-
خشماگینی و پرخاشگری،
-
احساس گناه یا شرم شدید،
-
پارانویا،
-
کلاستروفوبیا (ترس از فضای بسته)،
-
افسردگی ،
-
انکار،
